Crush Test : How Did We Get So Dark?

Η φήμη κυκλοφόρησε σαν αστραπή. Η επιστροφή ενός από τα μεγαλύτερα ανερχόμενα rock συγκροτήματα βρέθηκε στο επίκεντρο της παγκόσμιας μουσικής σκηνής. Η ελπίδα μου ήταν να μην σβήσει φωτιά όπως έσβησε στην περίπτωση του Jake Bugg που, αν και ακόμα έχει ελπίδες να επανέλθει, δεν φαίνεται να μπορεί να διαχειριστεί την επιτυχία του ομώνυμου άλμπουμ του.

Το ταβάνι ήταν πολύ ψηλό και δύσκολα μπορούσαν να το περάσουν. Τολμώ να πω πως δεν κατάφεραν να διατηρήσουν το ίδιο επίπεδο, αλλά έπεσαν λίγο. Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν συνεχίζουν να εντυπωσιάζουν. Μπορεί να μην έχουν την μεγάλη άνεση και τη δύναμη του “Royal Blood”, αλλά το συγκρότημα από το Brighton δεν απογοήτευσε.

Κι αν δεν πείθεστε από ένα πρώτο άκουσμα συστήνω ανεπιφύλακτα και δεύτερο. Η αλήθεια είναι πως σε αντίθεση με την άμεση εκρηκτική πρώτη τους προσπάθεια, η νέα τους δουλειά θέλει λίγο περισσότερη “ακουστική” μελέτη. Είναι πιο ώριμη και προσεκτική και αρκετά ενδιαφέρουσα.Το πρώτο στοιχείο πάντως που προκύπτει άνετα είναι η διατήρησή τους σε αυτό το περίεργο μείγμα garage, blues και hard rock. Έχουν βρει τον ήχο τους και τον υποστηρίζουν με φανταστικό τρόπο. Σίγουρα δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι έχουν φτάσει πλέον σε ένα επίπεδο σταθεροποίησης σχετικά γρήγορα. Σταθεροποίηση με την έννοια της χροιάς των τραγουδιών τους. Όχι με βάση την ικανότητά τους αφού φαίνεται να έχει περιθώρια βελτίωσης.

Πριν λίγο καιρό είχα αναφέρει ότι πρόκειται για το συγκρότημα που θα ακούει η επόμενη γενιά του rock με μανία. Κυρίως του alternative. Και η δύναμη του μπάσου και των ντραμς, αυτού του ιδιόρρυθμου ζευγαρώματος, αποδεικνύει την παραπάνω γνώμη ανοίγοντας νέους ορίζοντες στον πειραματισμό και επιβραβεύοντας την επιλογή τους να μην έχουν σταθερό κιθαρίστα. Μένει να δούμε αν και πόσο θα αντέξουν.

Στα τραγούδια ξεχωριστά απόλαυσα την προσθήκη του “Where Are You Now?” στο άλμπουμ καθώς ταιριάζει απόλυτα με τον χαρακτήρα του. Αναμφισβήτητα ένα από τα μόνα καλά πράγματα που άφησε το Vinyl πίσω. Επιπλέον, δεν θέλω να ξεχάσω να αναφέρω το “I Only Lie When I Love You” που το βρήκα πολύ έξυπνο και σίγουρα αρκετά πιασάρικο. Τέλος, αναφέρω και το ήδη γνωστό “Lights Out” που αναρωτιέμαι πως δεν έχει φτάσει ακόμα στο νούμερο 1 ροκ τραγούδι στην Αμερική. Πάλι καλά οι Άγγλοι το τίμησαν όπως έπρεπε ανεβάζοντάς το εύκολα στην κορυφή.

Συνοπτικά, πρέπει να ακούσετε τη νέα δουλειά του ντουέτου αν σας άρεσαν πολύ. Χωρίς πλάκα στην αρχή θα σας φανούν λίγο περίεργοι, αλλά αυτό δεν είναι κακό. Απλά ξαπλώστε και απολαύστε το σε όλη τη διάρκειά του. Κι ας ελπίσουμε όλοι οι Έλληνες φαν να τους δούμε κάποια στιγμή στην χώρα μας και εννοείται να βγάλουν σύντομα την επόμενη δισκογραφική τους δουλειά.

by dropmind