EMI Path / Marthilia Svarna / Colorgraphs @ Μπάγκειον

Προχθές το βράδυ η μουσική μας έβγαλε σ' ένα παλιό -ερειπωμένο σχεδόν- ξενοδοχείο, όπου κάποιο live θα άρχιζε σύντομα και πιστέψτε με πως όσο τυχερός νιώθω που υπήρξα μέλος εκείνης της εμπειρίας, τόσο δύσκολο το βρίσκω να μετατρέψω σε λέξεις κάτι τόσο όμορφο.

Το πρόγραμμα αποτελούνταν από τρία σχήματα που κινούνταν περίπου στο ίδιο μήκος κύματος, με ήχους απόκοσμους και την κάθε μπάντα να εκφράζεται μέσα από τη δική της ιδιαίτερη γυναικεία φωνή. Στο σύνολό της η χθεσινή συναυλία συνιστούσε μια επαφή με κάτι το υπερβατικό, μια επαφή με τη μούσα, υπό τη στέγη του Μπάγκειον ενός ξεθωριασμένου νεοκλασικού κτηρίου επί της Πλατείας Ομονοίας.

Τη βραδιά άνοιξε ανεβαίνοντας στη σκηνή η EMI Path , με μία μικρή καθυστέρηση, κατά τις 22:15, ενώ αρκετός κόσμος είχε ήδη μαζευτεί. Ομολογώ ότι πρόκειται για ένα σχήμα που δε γνώριζα έως εχθές κι έτσι δεν ήμουν σίγουρος για το τι ακριβώς να περιμένω, μα αυτό που βίωσα ξεπέρασε κατά πολύ τις προσδοκίες μου. Η μουσική μου έφερνε στο μυαλό Ludovico Einaudi, την ίδια ώρα που τα φωνητικά έμοιαζα να φτάνουν στα αυτιά μου από κάποια άλλη διάσταση, μα το σημαντικότερο ήταν η τρυφερότητα με την οποία έπλαθαν τη μουσική. Μπορούσες να διακρίνεις τους μουσικούς να χάνονται μέσα στα τραγούδια τους και πέρνα από κάθε υπερβολή καταλάβαινες πως το κοινό το ένιωθε, έβλεπες τις ψυχές τους να ανοίγουν. Δεν κατάλαβα πότε πέρασε μία ώρα και όταν έκλεισαν απλώς παρακαλούσα για τουλάχιστον ένα ακόμη τραγούδι.

Στη συνέχεια και με μία ταχύτατη αλλαγή τη σκυτάλη πήρε ,η γνωστή πλέον για τη σελίδα μας, Μαρθίλια. Το ρολόι έδειχνε 23:15. Εκείνη πιο έντονη, πιο δυνατή στη φωνή και στον τρόπο της, ξεκίνησε με ένα solo στα φωνητικά, ενώ με το πρώτο της τραγούδι μας ανακοίνωσε ότι απόψε ήταν εδώ για να μας αφηγηθεί ιστορίες, για την ακρίβεια τις ιστορίες της από την κόλαση. Δίχως να ξεφεύγουν από τη σκοτεινή αύρα της υπόλοιπης παράστασης, τα τραγούδια της δημιουργούσαν μια ατμόσφαιρα θεατρική και μία αίσθηση αταξίας που επικρατούσε. Ιδιαίτερα δε συγχαρητήρια αξίζουν στους τρεις μουσικούς που συνόδευαν τη Μαρθίλια και κυρίως στον κιθαρίστα που ειλικρινά σε ορισμένα σημεία και solos μου έδινε την εντύπωση, πως είχε τρία χέρια. Μέσα στο πνεύμα μιας ευρύτερης δικαιοσύνης και το δικό τους κομμάτι κράτησε μία ώρα, ενώ έκλεισαν με το Μy vein που αποτελεί ίσως το σήμα κατατεθέν της Μαρθίλιας.

Το τελευταίο κομμάτι μιας παρανοϊκής βραδιάς άρχισε μόλις τη σκηνή κατέλαβαν οι Colorgraphs. Σε εκείνο το σημείο είχα μπει πλέον σε μία ιδιαίτερη διάθεση, επιθυμώντας εκείνο το απροσδιόριστο αίσθημα ευχαρίστησης που προκύπτει από μια αίσθηση που ποτέ δε φαίνεσαι ικανός να προσδιορίσεις αν είναι χαρά ή μελαγχολία, μα αυτό είναι που μου πρόσφεραν οι Colorgraphs. Μέσα στα τραγούδια τους λοιπόν αφέθηκα κι εγώ σε αισθήματα χαλαρότητας και νοσταλγίας σβήνοντας με τον καλύτερο τρόπο ένα live που απευθυνόταν απευθείας στο συναίσθημα το κοινού του.

Για το τέλος και με πλήρη συναίσθηση της έως τώρα φλυαρίας μου θέλω μόνο να πω για μια φορά ακόμα ότι νιώθω τυχερός που τελικά βρέθηκα εκεί, ενώ πλέον ανυπομονώ εξίσου για την επόμενη ευκαιρία να παρακολουθήσω από κοντά τόσο τα σχήματα που συμμετείχαν εχθές, όσο και τις επόμενες συναυλίες που θα φιλοξενήσει ο υπέροχος χώρος που λέγεται Μπάγκειον.

by sammheim