Μου 'Πε Μάντισσα

Πριν ξεκινήσω θέλω να διευκρινίσω ότι αυτό το άρθρο δεν γράφεται για να κράξω τη Μαρίνα Σάττι. Άλλωστε δεν είναι πως το έχω κάνει και ποτέ αυτό (μικρή παύση ειρωνείας). Τέλος πάντων, αυτό ήταν για να ξεκαθαρίσω από την αρχή ότι αποστασιοποιούμαι από αυτό.

Το θέμα μου το έχω καθαρά με οτιδήποτε παραγίνεται mainstream. Δεν με πειράζει που είναι γνωστό στον κόσμο και το θεωρώ απολύτως λογικό. Αυτό που με ενοχλεί είναι η συστηματική προβολή ενός κομματιού ή μιας περσόνας συνεχώς καθημερινά. Από το πιο αγαπημένο μου τραγούδι μέχρι το χειρότερο που έχω ακούσει.

Πραγματικά, παιδιά μην κάνετε πως δεν ξέρετε τι εννοώ. Σας έχει τύχει να ακούσετε ένα τραγούδι που σας αρέσει συνέχεια και τελικά να το βαρεθείτε. Επίσης, σας έχει τύχει να ακούτε ένα τραγούδι που δεν σας αρέσει και αντί να μείνετε σε αυτό να το πάτε ένα βήμα παρακάτω, δηλαδή να το συχαίνεστε.

Κι αν ευθύνεστε εσείς για αυτό τότε αναλαμβάνετε την ευθύνη, σκύβετε το κεφάλι, σβήνετε το τραγούδι από Mp3, Mp4, iPad, Laptop, PC, Mac και από την ίδια σας τη ζωή και συνεχίζετε. Τι γίνεται, όμως, όταν δεν μπορείτε να ξεφύγετε από ένα τραγούδι οτιδήποτε και αν κάνετε; Θα φέρω ένα παράδειγμα. Έτυχε να ακούσω το Do I Wanna Know των Arctic Monkeys την ίδια μέρα που κυκλοφόρησε σαν μεγάλος φαν του συγκροτήματος. Ο κόσμος άρχισε να το μαθαίνει λίγο αργότερα (χωρίς αυτό να είναι κατακριτέο). Κι όταν έγινε το μεγάλο μπαμ απλά δεν υπήρχε σταθμός χωρίς την ύπαρξή του. Παντού παιζόταν στο ραδιόφωνο. Πέρα από εκεί το άκουγες, σε καφετέριες, σε καταστήματα, σε μπαράκια, σε κλαμπ και το έβλεπες σαν trending στο Youtube. Εκεί ήταν που και εγώ είπα “Φτάνει πια! Δεν αντέχω άλλο!”

Το σφάλμα του trending δεν βρίσκεται μόνο στο Youtube και το ραδιόφωνο. Κι εκεί είναι που εντοπίζεται το πρόβλημα. Δεν μπορείς να ξεφύγεις. Παντού θα το ακούς και παντού θα κλαις λίγο από μέσα σου. Κι άντε εντάξει αν είναι το Do I Wanna Know?. Αν είναι το OMG του Usher που μισείς, όμως, (σ.σ. το μισούσα όταν παιζόταν παντού) τι συμβαίνει; Αν είναι το Μάντισσα που δεν σου αρέσει καθόλου;

Να, λοιπόν, εμένα τι μου είπε η μάντισσα. Μου πε η μάντισσα πως θα συνεχιστεί αυτή η κατάσταση να υφίσταται μέχρι να καταλάβουν όλοι ότι δεν τρέχει κάτι αν δεν παίξουν τα πιο γνωστά τραγούδια. Εντάξει μπορεί να αλλάξουμε τον σταθμό, αλλά πιστεύω ότι αν πετύχει αυτό που μας αρέσει θα είμαστε πιο πιστοί. Για παράδειγμα, τυχαίνει να πηγαίνω σε γνωστό φαστφουντάδικο κάθε Πέμπτη να τρώω. Η μάντισσα μου πε και μου λέει κάθε φορά ότι θα παίζει περίεργο indie/alternative rock από το 2000 και μετά. Θα ξαναπάω και για αυτό. Σκεφτείτε στον σταθμό που το προϊόν ούτως ή άλλως είναι η μουσική.

Επομένως, όπως θέλω να ακούσω το Supermassive Black Hole, έτσι θέλω να ακούσω και το Citizen Erased. Όπως θέλω να ακούσω το Figure It Out έτσι θέλω να ακούσω και το Ten Tonne Skeleton. Και κάνα metal που και που. Κι όπως ακούω τη Μάντισσα ας ακούω και κάτι, άλλο λιγότερο πρωτότυπο.

Και πριν κλείσω ένα άπειρο respect στους συντελεστές του αριστουργήματος που ακολουθεί.

by dropmind