Metal / Rock Vs Κοινωνία

Ξεφεύγοντας λίγο από το συνηθισμένο ύφος, ετούτο το άρθρο δε βρίσκει αιτία στο πάθος ή την ομορφιά που ενέχει η rock και metal μουσική, μα στην έντονη απορία που τόσο φυσιολογικά προκύπτει, όταν κανείς παρατηρήσει τη λάθος αντιμετώπιση που συχνά λαμβάνει από τον έξω κόσμο. Η τέλειες συνθήκες μάλιστα απαντήθηκαν, όχι πολλές μέρες πριν, όταν ,σε μία σκηνή που εκτυλίχθηκε σε εκπομπή μεταμφιέσεων, οι κριτές απαξίωσαν με ευκολία τον Marilyn Manson, αναδεικνύοντας έτσι όσο πιο έντονα μπορούσαν τα δύο βασικά προβλήματα αναφορικά με αυτά τα είδη μουσικής.

Το πρώτο λοιπόν ζήτημα είναι ότι για κάποιο λόγο κανείς εκτός του μουσικού εκείνου κύκλου δε φαίνεται πρόθυμος να την αντιμετωπίσει ως τέχνη. Πολλοί βέβαια βιάστηκαν να προσπεράσουν το θέμα αυτό επιχειρηματολογώντας πως η Κοκκίνου έτσι κι αλλιώς δεν είναι καν τραγουδίστρια - δήλωση με την οποία δύσκολα κάποιος θα διαφωνήσει -, μα καλό θα ήταν να αναλογιστείτε και από ποιους απαρτιζόταν η υπόλοιπη επιτροπή. Στις δίπλα καρέκλες λοιπόν θα βρίσκατε καθισμένους ένα θεατρικό συγγραφέα – αντικειμενικά όχι ιδιαίτερης αξίας, αλλά και πάλι - και το κυριότερο ένα θεατρικό σκηνοθέτη και συγγραφέα που τουλάχιστον στη θεωρία έχει χτίσει γερό όνομα και θεωρείται σεβαστός στο χώρο του. Έτσι σε αυτό το σημείο επανέρχεται και πάλι εκείνο το ερώτημα, γιατί όλοι αυτοί που υποτίθεται είναι καλλιτέχνες μπορούν να δουν την τέχνη σε μία σκληρή ταινία ή ένα θρίλερ μα αντιδρούν σα θρησκόληπτοι έξω από παράσταση του Πανούση, μόλις ο ήχος ξεφύγει λίγο από τη νόρμα των ελαφρολαϊκών;

Τα όσα ειπώθηκαν όμως παραπάνω δεν είναι καν το χειρότερο κομμάτι όλου εκείνου το σκηνικού. Το πιο εριστικό σε όλη αυτή την παράνοια, ήταν η αμηχανία και η αντίδραση των υπόλοιπων ''κριτών'' , όταν βρέθηκε ένας άνθρωπος να πει τα αυτονόητα. Μόλις ο τέταρτος δήλωσε ότι διαφωνεί μαζί τους και ότι πρόκειται για έναν αξιόλογο καλλιτέχνη, όλοι τον κοίταξαν έκπληκτοι και κάπου εκεί ακούστηκε και ένα ''Δε σου φαινότανε''. Ανακεφαλαιώνοντας τρεις καλλιτέχνες -αμφιβόλου ποιότητας, - αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης - αποδοκίμασαν τον Marilyn Manson, ως ανάξιο λόγου και ύστερα σα βρέθηκε κάποιος να επαναφέρει τη λογική, τον αντιμετώπισαν λες και παραδέχθηκε ότι κάνει ναρκωτικά. Ορίστε αγαπητοί ποιο είναι το δεύτερο και μακράν εκνευριστικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν η πιο δυνατές μουσικές και οι οπαδοί τους, κάθε φορά που έρχονται σε επαφή με ακολούθους του mainstream. Άνθρωποι που ακούνε μουσικές που διακρίνονται για το πάθος και τη μουσική τους αρτιότητα οφείλουν, όχι απλώς να δέχονται τα συνεχή pop ερεθίσματα από το εξωτερικό τους περιβάλλον, μα και να δικαιολογούνται γι αυτό, που έχουν καλύτερα μουσικά γούστα.

Απ' όσα αναφέρθηκαν επομένως προκύπτουν πολλά ερωτήματα και κάτι τέτοια γίνονται οι λόγοι που πλέον σε rock μαγαζιά και συναυλίες θα ακούσεις τόσες συζητήσεις να μιλάνε για την καλή μουσική που πεθαίνει και το πώς το κοινό έχει πια στραφεί στην υποκουλτούρα, μα είναι αυτό η αλήθεια; Χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία σας απαντάω όχι, όλοι εκείνοι δεν είναι πολλοί, η μουσική δε χάνεται και το τέλος δεν είναι κοντά. Είναι μόνο που το mainstream κυριαρχεί στον έξω κόσμο, όπως το κακομαθημένο παιδί που κάνει φασαρία στην τάξη, χωρίς αυτό να αλλάζει ότι ζούμε σε μια εποχή που συνεχώς αναδεικνύονται νέα ταλέντα και γι' αυτό πρέπει να είμαστε ευγνώμονες.

by sammheim