Η Ωρίμανση Των Arctic Monkeys

Πολύ καιρό τώρα ήθελα να γράψω για μια από τις αγαπημένες μου μπάντες. Οι Arctic Monkeys είναι ένα παραμύθι. Ένας από τους μύθους που πολλοί θα θέλαμε να ζήσουμε. Το συγκρότημα από το Σέφιλντ της Αγγλίας έγινε διάσημο μέσω της επικοινωνίας «από στόμα σε στόμα». Σε συναυλίες που έπαιζαν στην αρχή έδιναν δωρεάν CD με demo τραγούδια τους τα οποία τα είχα ηχογραφήσει πρακτικά μόνοι τους. Ταυτόχρονα έγιναν ένα από τα πρώτα συγκροτήματα που βοηθήθηκαν από το ίντερνετ, καθώς η σελίδα που διατηρούσαν φαν τους αύξανε διαρκώς τη δημοτικότητά της.

Από τότε τα χρόνια πέρασαν. Αν παρατηρήσει κανείς το κενό μεταξύ του πρώτου τραγουδιού τους “Fake Tales Of San Francisco” μέχρι σήμερα θα βρει πολλές και μεγάλες διαφορές. Από την εμφάνισή τους μέχρι τον ήχο τους οι Arctic Monkeys είχαν καταφέρει να αλλάξουν σχεδόν τα πάντα. Το κλασσικό αγγλικό λουκ με μαλλί-καπελάκι και κάζουαλ ντύσιμο έδωσαν τη θέση τους στη φράντζα και τα δερμάτινα. Κι η μουσική τους από καλή έγινε καλύτερη.

Ζητώ συγγνώμη σε όλους τους φανατικούς ακροατές των Arctic Monkeys αλλά πρέπει να παραδεχτώ κάτι εδώ και τώρα. Αν και τα τραγούδια των “Whatever People Say I Am That’s What I Am Not” (τεράστιος τίτλος! Επίσης γιατί ο τύπος στο εξώφυλλο μοιάζει με τον Adam Sandler τόσο πολύ;!) και “Favorite Worst Nightmare” είναι καλύτερα σαν μονάδες, εντούτοις τα άλμπουμ δεν ήταν ποτέ τόσο ολοκληρωμένα. Σε καμία περίπτωση δεν έφτασαν ποτέ το AM.

Πριν βιαστείτε να θεωρήσετε ότι είμαι ακόμα ένας από αυτούς που άρχισε να ακούει τους Arctic μετά το AM θα ήθελα να μπορέσω να αμυνθώ. Μπορεί να άρχισα να ακούω περισσότερο αφού βγήκε το CD αλλά δεν σημαίνει πως δεν θαύμαζα τη δουλειά τους από πιο πριν. Άλλωστε από τότε μέχρι σήμερα τα αγαπημένα μου τραγούδια είναι το “I Bet You Look Good On The Dancefloor”, το “When The Sun Goes Down” και το “Fluorescent Adolescent”. Αυτά για να μην ακούσω περίεργα σχόλια που βλέπω σε fan groups στο fb (δεν λέμε ονόματα).

Όσο και αν μου αρέσουν, λοιπόν, τα δυο πρώτα άλμπουμ δεν μπορώ να μην παραδεχτώ την αλήθεια. Ότι δηλαδή το ΑΜ είναι πιο καλό. Κι ο λόγος είναι απλός. Ροή. Τα κομμάτια φαίνεται ότι έχουν μπει σε μια σειρά έτσι ώστε να μπορούν να γίνουν ομαλές μεταβάσεις από το ένα στο άλλο. Χωρίς κενά και περίεργα ανεβοκατεβάσματα. Έχουν κάποιο συγκεκριμένο θέμα γύρω από το οποίο κινούνται.

Αντιθέτως, τα προηγούμενα άλμπουμ είχαν μεγάλα κενά. Φαινόταν ότι πρώτα σκέφτονταν τα κομμάτια που είχαν γράψει και μετά τα τοποθετούσαν τυχαία σε σειρά. Για παράδειγμα μεταξύ του “Balaclava” και του “Fluorescent Adolescent” στη δεύτερη κυκλοφορία τους υπάρχει ένα χάσμα στον ήχο. Προφανώς δεν τους παρεξηγώ. Λογικό για ένα νεανικό συγκρότημα να λειτουργεί έτσι. Δεν θα μπορούσε να συνεχίσει, βέβαια. Όσο μεγάλωναν, όμως, μάθαιναν περισσότερο να λειτουργούν θέτοντας κάποιον στόχο.

Η κορύφωση της ωρίμανσης είναι το AM. Όσο κι αν πονάει όλους τους φαν των παλιών Arctic Monkeys το CD αυτό δεν έγινε διάσημο ούτε εξαιτίας της αλλαγής του στυλ τους ούτε λόγω της στροφής στην καψούρα. Σίγουρα έπαιξαν τον ρόλο τους αλλά δεν είχαν τόση σημασία. Το άλμπουμ ήταν καλό. Το “Do I Wanna Know” επίσης καλό. Ένα από τα κομμάτια που θα λέμε στα παιδιά μας ότι το ακούγαμε ή το τραγουδούσαμε στην εποχή μας. Το απίθανο είναι πως θα αρέσει και σε αυτά. Σίγουρα είναι από τα κομμάτια που θα μείνουν στο μέλλον.

Προς το παρόν, όμως, ας χαρούμε με τον ντόρο που έκαναν. Στο κάτω-κάτω τι μας πειράζει που το αγαπημένο μας συγκρότημα έκανε επιτυχία; Είναι φοβερό να μιλάμε για τους Arctic Monkeys και οι υπόλοιποι να καταλαβαίνουν τι εννοούμε. Ή να πηγαίνουμε κάπου τυχαία και να ξεσηκωνόμαστε όταν ακούμε να παίζουνε σε μαγαζιά το “505”. 

by dropmind