Ούτε Bataclan Ούτε Manchester Arena

Σε μια περίοδο που η τρομοκρατία χτυπάει και συναυλίες δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στο συγκεκριμένο θέμα. Είτε το θέλουμε είτε όχι οι συνθήκες ευνοούν την ύπαρξη φόβου μέσα σε εκδηλώσεις που συγκεντρώνουν πλήθος συμπεριλαμβανομένων και των ζωντανών θεαμάτων της μουσικής. Κι είναι λογικό να φοβόμαστε. Αλλά εδώ πρέπει να υπογραμμιστούν κάποιες σημαντικές παρατηρήσεις.

Είτε το θέλουμε είτε όχι από τη στιγμή που έχουμε γεννηθεί μέχρι και σήμερα έχουμε πιθανότητες να πεθάνουμε από ένα οποιοδήποτε τυχαίο γεγονός. Αυτό παρόλα αυτά δεν μας εμποδίζει την πλειονότητα να ζήσουμε. Κι ούτε πρόκειται να μας εμποδίσει ποτέ. Κάποιοι εδώ μπορεί να αρχίσουν να απαριθμούν πράγματα τα οποία αν και ακίνδυνα δεν θα μπορούσαν να τα απολαύσουν ποτέ. Ναι, αυτό είναι φυσικό από τη στιγμή που ο κάθε άνθρωπος έχει μια γραμμή που χωρίζει την ασφάλεια και άνεση που νιώθει από τον δικό του κίνδυνο.

Για να επιστρέψω στη μουσική. Όχι, δεν θα συμβεί αυτό. Ο κίνδυνος μας δεν βρίσκεται εκεί. Ούτε στο Bataclan, ούτε στην Manchester Arena. Κοινώς δεν πρόκειται κανείς μας να φοβηθεί να πάει σε συναυλία, επειδή ελοχεύει η τρομοκρατία. Και στο κάτω κάτω αυτό είναι και η μόνη σωστή και ψύχραιμη αντιμετώπιση. “The more you suffer the more it shows you really care” λένε για άσχετο θέμα βέβαια οι Offspring, αλλά κολλάει πολύ καλά σε αυτήν την περίπτωση. Αν δεν νοιαζόμαστε για αυτόν τον απειροελάχιστο κίνδυνο τα κρούσματα σε συναυλίες και οπουδήποτε αλλού θα παύουν σιγά-σιγά να υφίστανται. Πολύ απλά, επειδή οι επίδοξοι τρομοκράτες θα καταλάβουν ότι δεν αποτελεί ένα χτύπημα που θα μας πλήξει.

Πλησιάζοντας, λοιπόν, στο συναυλιακό ελληνικό καλοκαίρι μπορώ να σκεφτώ μόνο τη μουσική. Δεν με ενδιαφέρει αν κάποιος θελήσει να κάνει μια επίθεση και δεν θα με ενδιέφερε και σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση. Δεν πηγαίνω για να είμαι τρομαγμένος, δεν πηγαίνω για να προσέχω τα νότα μου συνεχώς. Πηγαίνω σε ένα γνώριμο περιβάλλον γεμάτο άγνωστο κόσμο που στο τέλος θα γίνουμε μια παρέα. Για να κλείσει η φωνή μου και να ακούσω τους αγαπημένους μου performers στη σκηνή. Για να γελάσω, να χτυπηθώ και να περάσω πάνω από όλα βραδιές που θα μου μείνουν αξέχαστες.

Θυμάστε πόσο άνετοι ήμασταν όλοι πριν εκείνη την καταραμένη συναυλία των Eagles Of Death Metal στο Παρίσι; Να επιστρέψουμε εκεί αμέσως! Αυτή η ιδανική κατάσταση δεν είναι άγνοια. Είναι αυτό που πρεσβεύει η μουσική. Μια απελευθέρωση από την πραγματικότητα και μια μεταφορά σε παράλληλη διάσταση (όχι με βάση τη φυσική) έστω για λίγο. Αν βάζουμε τη λογική και τον φόβο δεν μπορούμε να βρεθούμε εκεί.

Για μια φορά να ενωθούμε όλοι οι μουσικόφιλοι και να δηλώσουμε γεμάτοι σιγουριά στον εαυτό μας “Δεν θα βρεθούμε ούτε στο Bataclan ούτε στο Manchester Arena”. Δεν έχει σημασία τι μουσική ακούμε, αλλά να μπορέσουμε με θάρρος να προχωρήσουμε. Άλλωστε, είτε Eagles Of Death Metal είτε Ariana Grande ακούμε σίγουρα μας ενδιαφέρει να συνεχίσουμε να τους βλέπουμε ζωντανά σε μια σκηνή.

by dropmind