Dropkick Murphys @ Piraeus Academy

Όπως ενδεχομένως να χει πάρει το αυτί σας εχθές, Σάββατο 11 Φεβρουαρίου ανέβηκαν για δεύτερη φορά στην καριέρα τους σε ελληνική σκηνή, μόλις 9 μήνες έπειτα από τη συμμετοχή τους στο Rockwave στην Μαλακάσα. Αυτή τη φορά μάλιστα αφορμή της ιρλανδικής απόβασης στον Κεραμεικό αποτελούσε η ευρωπαϊκή περιοδεία για την προώθηση του καινούργιου τους άλμπουμ. Για όσους ήταν και στην καλοκαιρινή τους συναυλία κι αναρωτιούνται, απλά σκεφτείτε τι θα γινόταν αν έπαιρνες ένα ολόκληρο φεστιβάλ και το στρίμωχνες μέσα σε τέσσερις τοίχους.

Η συναυλία λοιπόν άρχισε σύμφωνα με το πρόγραμμα κατά τις 8:30 όταν οι επίσης Βοστονέζοι punk rockers Slapshot, ανέλαβαν το όχι και τόσο δύσκολο ομολογουμένως έργο να ζεστάνουν ένα κοινό που ήδη έκαιγε. Το αποτέλεσμα ήταν νερά και μπύρες να πετάγονται παντού στον αέρα, συνεχόμενα mosh pit και ήμασταν ακόμα στο support act. Ειλικρινά αν και υπήρχε αρκετός κόσμος που έπινε ακόμα μπύρες έξω από το μαγαζί τέτοια ήταν η προσέλευση που και πάλι το μαγαζί έμοιαζε σχεδόν γεμάτο. Το συγκρότημα φαινόταν ότι το απολάμβανε εξίσου με εμάς και όταν η ώρα πήγε 21:30, κατέβηκε από τη σκηνή εν μέσω χειροκροτημάτων.

Μετά από ένα μισάωρο διάλειμμα ο μηχανισμός που κρατούσε το banner των Slapshot, που είχε πλησιάσει προς το κοινό άφησε τη σημαία να πέσει αποκαλύπτοντας τους Dropkick, στις θέσεις τους και πανέτοιμους να ξεκινήσουν, το ρολόι έδειχνε 22:00. Κάπου τότε αγαπητοί ήταν που επικράτησε χάος και μόνο αποσπασματικά μπορώ να θυμηθώ τη ακολούθησε. Από αυτά που μπορώ να πω είναι πως ''State of Massachusetts'' , ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια τους ήρθε δεύτερο , ενώ μέχρι να τελειώσει το τρίτο τραγούδι της set-list είχαν ήδη ανακηρύξει το live ως την καλύτερη συναυλία του tour. Ήταν απίστευτο το πόση ένταση υπήρχε στο χώρο και το πώς αυτή έφευγε από τη μπάντα στο κοινό και τούμπαλιν. Πόδια στον αέρα, σώματα να πέφτει το ένα πάνω στ' άλλο, αλλά και η απίστευτα καλή διάθεση που βγάζει η μουσική των Ιρλανδών, συνέθεταν την εικόνα. Πολλές φορές το κοινό φώναζε στους Murphys και άλλες τόσες εκείνοι απαντούσαν, ενώ κατά τις 23:10 κατέβηκαν από τη σκηνή, μονάχα για να επιστρέψουν με το ένα τραγούδι που το κοινό ζήταγε όλο το βράδυ, ''The Boys Are Back'', και ο πανικός να ξαναρχίσει σαν να ήταν το πρώτο τραγούδι και πάλι. Για τα τελευταία δύο τραγούδια δε, όπως το συνηθίζουν, η σκηνή πλημμύρισε από θεατές, έως ότου να μη χωράνε άλλοι και για το τέλος τραγουδήσαμε όλοι μαζί το ''Until The Next Time'' από τον καινούργιο τους δίσκο.

Η συναυλία έκλεισε όπως ακριβώς είχε ανακοινωθεί στις 23:30.

Σε αυτό το σημείο θέλω να πω ότι πολλές φορές έχουμε πει ή ακούσει πως το ελληνικό κοινό είναι από τα θερμότερα, άρα και καλύτερα για να παίζεις. Ε, λοιπόν εχθές σε εκείνη τη συναυλία μέσα στο πλήθος υπήρχαν μόνο οι καλύτεροι/ χειρότεροι, οι πιο τρελαμένοι και πιο μάχιμοι. Καμία άλλη φορά τουλάχιστον σε εμένα δεν έχει τύχει να βρεθώ σε συναυλία με τόσο ακραία σκηνικά -με την καλή πάντα έννοια.

Αν υπήρχε κάτι αρνητικό που θα μπορούσα να εντοπίσω αυτό θα ήταν η τυπικότητα με τους χρόνους, εννοώ πάντα εκτιμάται περισσότερο η μπάντα που παίζει δίωρο, παρόλο που δεν είμαι σίγουρος αν θα άντεχα.

Αναμφισβήτητα πάντως ήταν μία από τις δυνατότερες συναυλίες που έχω πάει και όταν ξανάρθουν - γιατί μετά από τέτοιο βράδυ είμαι σίγουρος πως θα ξανάρθουν - σας προτρέπω να πάρετε εισιτήριο χωρίς να το σκεφτείτε καθόλου.

                                                                                                            by sammheim