Θάνος Αναστόπουλος : Ο Μεγάλος Ποιητής Της Rock

Όσο προσπαθούσα να γράψω ετούτο το κείμενο, τόσο καταλάβαινα πόσο δύσκολο είναι σε τόσες λίγες λέξεις να μιλήσεις κανείς για έναν τέτοιο σπουδαίο άνθρωπο, που αν και ποτέ μου δεν είχα την τιμή να συναντήσω, για πολλά χρόνια με συντρόφευε μέσα απ’ τα τραγούδια του. Σκεπτόμενος λοιπόν τις αναμνήσεις και τη φιλοσοφία ,που για εμένα πρέσβευε ο Θάνος, κατάλαβα πως ο μόνος τρόπος που θα μπορούσε να μιλήσει κανείς για εκείνον, χωρίς να τον αδικήσει θα ήταν μέσω της απλότητας, μακριά από κλισέ και υπερβολές.

Η ιστορία του ξεκινάει στην Αλεξανδρούπολη όπου γεννήθηκε το Φλεβάρη του ’67. Σίγουρα όχι πολύ μετά θα ξεκίνησε και η μουσική του ζωή, για την οποία βέβαια ποτέ δε μάθαμε πολλά καθότι ο Θάνος ήταν ανέκαθεν φειδωλός με τις συνεντεύξεις και τη δημόσια προβολή του. Έτσι λοιπόν τον συναντάμε πρώτη φορά στο ξεκίνημα των Διάφανων Κρίνων, του συγκροτήματος όπου αποτέλεσε ιδρυτής, τραγουδιστής και βασικός στιχουργός. Σύντομα μιας και τα κρίνα αποτελούν τόσο μεγάλο κομμάτι της ζωής του –έχοντας 20 χρόνια παρουσίας στο χώρο- θεωρώ πως πρέπει να ειπωθούν δυο λόγια για εκείνους. Η μπάντα ξεκίνησε το καλοκαίρι του 1990 στο μπαλκονάκι του σπιτιού που τότε έμενε ο Ανεστόπουλος, όταν τον επισκέφθηκε ο Τάσος Μαχάς. Το συγκρότημα βέβαια στην ουσία άρχισε να τρέχει ένα χρόνο αργότερα και για τις επόμενες δύο δεκαετίες αποτέλεσε τη βασικό βήμα έκφρασής του. Ο τρόπος του τόσο στο γράψιμο όσο και στην ερμηνεία πάντοτε ποιητικός, με μια μικρή δόση θεατρικότητας, έτσι που σε συνδυασμό με τη βαθειά φωνή του, χανόσουν σε μια πληθώρα από χρώματα και εικόνες σαν τον άκουγες να τραγουδάει.

Τα Διάφανα Κρίνα και κατ’ επέκταση και ο Θάνος βέβαια αποτέλεσαν γνήσια παιδιά των 90’s. Με αυτό εννοώ πως δυστυχώς λίγα πράγματα προλάβαμε οι νεότεροι να δούμε εν τη γενέσει τους και πολλά να ψάξουμε από το παρελθόν, παρόλο που δε σταμάτησε να καταπιάνεται με μικρότερες καλλιτεχνικές δουλειές και τραγούδια, ακόμα και μετά τη διάλυση των κρίνων. Έχουν εντυπωθεί εικόνες εισιτηρίων τους στο μυαλό μου –τότε ακόμη δεν σου έδιναν μία ξερή απόδειξη- από την εποχή που ακόμα πήγαινα δεν πήγαινα σχολείο και ο μεγαλύτερος αδερφός μου έτρεχε στις συναυλίες τους. Δε ισχυρίζομαι πως μπορώ να το νιώσω, μα ξέρω πως ο Ανεστόπουλος και η μπάντα του καθόρισαν τη γενιά εκείνη που για δέκα περίπου χρόνια δεν προλάβαμε, μα δε σταμάτησαν εκεί. Μερικά χρόνια αργότερα ήταν η δικιά μας σειρά και παρόλο που δεν τους προλάβαμε, άπειρες φορές θυμάμαι τον εαυτό μου με τους στίχους ανοιγμένους μπροστά μου να τραγουδάω τη μουσική τους. Ξέρω πως τότε ειδικά –ίσως ακόμη και τώρα- υπήρχαν πολλά στην ροκ ποίηση, που κατά κύριο λόγο εκείνος συνέθετε, τα οποία δεν καταλάβαινα, μα είναι ο τρόπος και η μελωδία τους που σου μεταφέρουν ένα είδος φιλοσοφίας που δε μπορεί ποτέ με λόγια να ειπωθεί, γιατί δεν αναφέρεται στο νου μα, απευθείας στο συναίσθημα.

Ο Θάνος το 2015 ανακοίνωσε πως έπασχε από καρκίνο στα οστά και από εκείνο το σημείο και έπειτα ο καλλιτέχνης όχι μόνο δεν τα παράτησε, μα μπήκε σ’ έναν καινούργιο κύκλο της ζωής του. Ξέρω πως είθισται να λέγεται αυτό, μα στη συγκεκριμένη περίπτωση αποτελεί πραγματικότητα. Ο Θάνος έδωσε μάχη! Μέσα από τον προσωπικό του λογαριασμό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έδειχνε την αισιοδοξία του και τη δίψα για ζωή, σε πλήρη αρμονία με την συνεχή φιλοσοφική αναζήτηση που πάντοτε τον χαρακτήριζε. Ήταν πεπεισμένος πως θα νικήσει τη νόσο και πιστεύω πως τα κατάφερε. Στο δεύτερο αυτό κύκλο της ζωής του όσο κι αν κράτησε, ένας άνθρωπος εκ φύσεως μελαγχολικός και συνήθως προβληματισμένος, χαμογελούσε και γιόρταζε τη ζωή, διψούσε για ευτυχία. Αποκορύφωμα αυτού αποτέλεσαν οι τελευταίες του συναυλίες όπου αν και καταβεβλημένος εξωτερικά, ανέβηκε στη σκηνή σηματοδοτώντας την τελευταία του μεγάλη γιορτή, μία γιορτή όπου παλιοί του φίλοι, συνεργάτες και φυσικά ο κόσμος που ταξίδεψε μαζί του, συγκεντρώθηκαν όχι για να θρηνήσουν το τι επρόκειτο να έρθει αλλά για να τιμήσουν τη ζωή που έζησε.

by Sammheim