Crush Test : The Getaway

Μετά από πέντε χρόνια επιτέλους καινούργιο άλμπουμ από τους ιδιαίτερα αγαπημένους μου Red Hot Chili Peppers. Μεγάλος ενθουσιασμός προφανώς και πολύ ανυπομονησία για το αποτέλεσμα.

Οφείλω να ομολογήσω ότι το αποτέλεσμα δεν με ικανοποίησε. Δεν ξέρω αν φταίνε οι υψηλές προσδοκίες μου, αλλά πραγματικά μου φάνηκε ιδιαίτερα μέτριο. Σαν κάτι να του έλειπε. Αν και είχε αξιόλογα τραγούδια σίγουρα κάτι του έλειπε.

Αυτό που έλειπε ήταν μια ξεκάθαρη δήλωση παρουσίας: Είμαστε οι Red Hot Chili Peppers και για την επόμενη ώρα θα ακούς εμάς. Αυτό ουδέποτε το ένιωσα. Και δεν είναι η έλλειψη του Frusciante. Στο προηγούμενο άλμπουμ δεν μου φάνηκε σαν ένα στοιχείο που έλειπε. Είναι ότι ήθελα να ακούσω Flea. Κι όταν λέω να ακούσω Flea εννοώ κάτι τύπου Higher Ground, Look Around, Suck My Kiss, Give It Away, By The Way, Hump De Bump. Έλειπε αυτό το στοιχείο της Funky χορευτικής μουσικής μου φάνηκε. Κάτι πιο δυνατό. Σίγουρα το I’m With You δεν το λες και τεράστιο άλμπουμ, αλλά το άκουγα με πολύ μεγάλη ευχαρίστηση. Ακόμα και αν διαδέχθηκε ένα από τα αγαπημένα μου άλμπουμ (αυτό το Stadium Arcadium πόσο καλό είναι πια;) δεν μου έκανε ποτέ κακή εντύπωση.

Παρά τα αρνητικά, βέβαια, μπορώ να πω πως για μια ακόμα φορά ούτε ο Kiedis ούτε ο Flea με απογοήτευσαν. Πάρα πολύ σωστοί σε όλα τα τραγούδια και με πολύ καλή χημεία. Γενικά τα μέλη του συγκροτήματος ήταν όλα πολύ αξιόλογα. Το πρόβλημα δεν ήταν η εκτέλεση σε καμία περίπτωση. Ήταν η δημιουργία. Μάλιστα, σε αντίθεση με τα προηγούμενα άλμπουμ που έκανα review είχα πολύ περισσότερα τραγούδια για να σκεφτώ ποιο ήταν το αγαπημένο μου (ακόμα και από The Last Shadow Puppets που μου αρέσουν πολύ λιγότερο σε σχέση με τους Red Hot!).

Το αγαπημένο μου σίγουρα ήταν το This Ticonderoga. Ίσως διότι ήταν το μόνο κομμάτι που πλησίασε σε αυτό το δυναμικό που ήθελα να ακούσω. Πέρα από αυτό ιδιαιτέρως ευχάριστα μου φάνηκαν και τα Sick Love, Encore, και The Longest Wave. Σίγουρα και το Dark Necessities, αλλά για κάποιον λόγο από την αρχή δεν μου έκανε πολύ κλικ. Ξέρετε αυτό που σε αναγκάζει να ακούς συνέχεια ένα τραγούδι. Αυτό δεν το έζησα ούτε με αυτό το κομμάτι ούτε με κανένα.

Πριν κλείσω αυτό το σύντομο review είναι σημαντικό να αναφέρω κι ένα ακόμα σημαντικό στοιχείο. Πριν το ακούσω ήμουν διατεθειμένος να δώσω λεφτά για να το αγοράσω. Μετά το streaming, όμως, το σκέφτομαι πάρα πολύ. Δεν θέλω να επηρεάσω γενικά, αλλά δεν βλέπω να το αγοράζω. Δεν με έχει γεμίσει τόσο ώστε να το αγοράσω. Αν θα το ξανάκουγα; Τραγούδια από μόνα τους σίγουρα θα ακούσω. Αλλά όλο το άλμπουμ δεν μου φάνηκε καλό. Μπορεί υπό προϋποθέσεις να το ξαναέβαζα στο stream. Όπως και να χει πάντως προτείνω να το ακούσετε και να διαμορφώσετε τη δική σας άποψη. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως η μουσική είναι θέμα του καθενός.

Υ.Γ. Αν και ο Frusciante σίγουρα δεν έλειψε στα δυο αυτά άλμπουμ (διότι και ο Klinghoffer είναι καλός), είναι άλλη μπάντα όταν ο φοβερός κιθαρίστας βρίσκεται μαζί τους. Γι’ αυτό γύρνα πίσω ξανά Frusciante!

by dropmind