Η Ομορφιά Στη Μουσική

Προσφάτως βρήκα τον εαυτό μου να τσακώνεται ξανά με ένα καλό κύριο περασμένων των εξήντα χρόνων, που τυγχάνει να είναι κιόλας ένας από τους δύο βασικούς χορηγούς, χάρη στους οποίους έχω τη δυνατότητα να γράφω και βασικά να υπάρχω αυτή τη στιγμή. Μόνο που τη φορά ετούτη δεν επρόκειτο για τα νερά στο μπάνιο ή τα παπούτσια που παράτησα πάλι μπροστά στην πόρτα, μα για μουσική. Ελπίζω να μ' αντέξετε λοιπόν όσο μέσα στην ακατάσχετη φλυαρία μου, θα ξεδιπλώνω μερικές σκέψεις, απόρροια της συζήτησης εκείνης.

Η πολιτισμένη αυτή συζήτηση, που κανένα ίχνος φωνής ή δυσαρέσκειας παρουσίασε σε κανένα σημείο της -είπε ειρωνικά ο αρθρογράφος-, ζωντάνεψε όταν ο καθόλα τ' άλλα γλυκύτατος εκείνος κύριος - που αξίζει να αναφέρουμε πως είναι πιστός οπαδός της κλασσικής μουσικής - εξέφρασε τη βασική θέση πως όλη η rock βασισμένη στη δυσαρμονία όπως είναι, καμία σχέση με την ομορφιά δεν έχει κι επομένως ποτέ δε θα μπορούσε να θεωρηθεί καλή μουσική. Εδώ να επισημάνουμε βέβαια πως μιλάμε για δυσαρμονία με καθαρά μη μουσικούς όρους. Πράγματι αν το σκεφτείτε κατά κάποιον τρόπο και η rock αλλά κυρίως η metal πολλές φορές βασίζεται στην αντίθεση ανάμεσα στα διάφορα όργανα ή και τα φωνητικά συγκεντρώνοντας φαινομενικά διαφορετικούς ήχους σε ένα όμως υπέροχο αποτέλεσμα. Αυτό μάλιστα γίνεται αντιληπτό ακόμα περισσότερο αν το συγκρίνουμε με την κλασσική μουσική, ένα είδος που όλα τα όργανα συντονίζονται απόλυτα ακολουθώντας το ένα το άλλο.

Ξεκινώντας λοιπόν από αυτή τη θέση - που λίγη σημασία έχει αν είναι λανθασμένη ή όχι - προκύπτουν δύο πραγματικά δύσκολα ζητήματα αναφορικά με τη μουσική. Αφενός δε μπορεί να μην αναρωτηθούμε αν πράγματι στέκει να μιλάμε για ορθότητα στον τρόπο της μουσικής και αφετέρου τι είναι ομορφιά στη μουσική;

Όσον αφορά την ορθότητα στον τρόπο η αλήθεια είναι πως, αν και είμαι σίγουρος ότι όλο και κάποιο κενό η άποψη, η απάντηση μου ήρθε σχετικά γρήγορα. Ανήκω βλέπετε σε εκείνους που θεωρούν ότι εφόσον ένα έργο χρειάστηκε πράγματι τέχνη από το δημιουργό του για να πραγματοποιηθεί και καταπιάνεται με έννοιες και ιδέες, δε δίνουν τόση σημασία στον τρόπο. Το δεύτερο όμως κομμάτι είναι πιο απαιτητικό. Όλοι ξέρουμε πως η μουσική κρύβει μέσα της ομορφιά, αλλά ποια είναι αυτή; Ποια είναι η ειδοποιός διαφορά που κάνει ένα κομμάτι πιο ωραίο από ένα άλλο; Και μάλιστα αφού τόσο πολύ διαφέρουν οι απόψεις ακόμα και μεταξύ ατόμων που ανήκουν στον ίδιο μουσικό χώρο, υπάρχει κάποιος που να μπορεί με σιγουριά να πει τι είναι στα αλήθεια όμορφο και τι όχι;

Δε σας κρύβω πως όσο και αν το πάλεψα δεν υπήρξε κάποια ιδιαίτερα ικανοποιητική απάντηση και ο νους μου συνεχώς γύρναγε γύρω από σκέψεις που αν και θυμίζουν εκείνα τα χωρίς νόημα συναισθηματικά πυροτεχνήματα, για μένα εσωκλείουν κάποια ψήγματα αλήθειας . Η ομορφιά της μουσικής ζει σ' εκείνες τις στιγμές που ο παλμός του τραγουδιού συντονίζεται με τον δικό σου, και ίσως ο διαφορετικός παλμός μέσα στον καθένα να είναι ο λόγος που υπάρχουν τόσες διαφορετικές ερμηνείες για το όμορφο.

Με αυτό σας αφήνω και ελπίζω πως αν και δε πιστεύω πως έδωσα κάποια ουσιαστική απάντηση στα ερωτήματα που έθεσα, εσείς θα τα καταφέρετε ίσως καλύτερα και θα μου μεταφέρετε τις δικές σας ιδέες.

Τελειώνοντας σας αφήνω με ένα τραγούδι από τους Έλληνες βιρτουόζους των blues, Blues Wire σε μία διασκευή του ''Locomotive Breath''.

by sammheim