Η Απέχθεια Προς Τους Nickelback

Σε προηγούμενο άρθρο είχα αναφερθεί για την αντιπάθεια που έχουμε οι περισσότεροι προς τους Nickelback καθώς και στο ότι δεν μπορούσα ποτέ να καταλάβω τον λόγο. Μια μικρή διερεύνηση, όμως, μέσα μου με οδήγησε σε κάποιες παραδοχές οι οποίες μπορεί να μην ανταποκρίνονται στην αλήθεια, αλλά λίγο να την πλησιάζουν.

Είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι οι Nickelback αποτέλεσαν για ένα μεγάλο μέρος των εφήβων του Γυμνασίου το συγκρότημα που τους εισήγαγε στην προσωπική αναζήτηση για το rock. Με πολύ απλά λόγια αποτέλεσαν το πρώτο συγκρότημα που μόνοι τους βρήκαν και είχε στοιχεία rock. Εκεί βρίσκεται και η πρώτη σύγχυση. Βλέπετε ήμασταν αρκετά άπειροι προκειμένου να ξέρουμε πραγματικά τι σημαίνουν έννοιες όπως rock, hard rock και metal. Όταν μεγαλώσαμε και καταλάβαμε καλύτερα τι σημαίνουν αυτές οι έννοιες άρχισε και ο χλευασμός συγκροτημάτων που είχαν κοροϊδέψει την ευαίσθητη παιδική ψυχή μας, όπως οι Nickelback.

Σε αυτήν την κοροϊδία έγκειται η δεύτερη σύγχυση η οποία αφορά την εικόνα ενός συγκροτήματος. Η εικόνα πάντα παίζει πολύ μεγάλο ρόλο. Από τους καλλιτέχνες των blues μέχρι τη σύγχρονη pop η εικόνα διαμορφώνει τις προσδοκίες και τις απαιτήσεις που έχουμε σε ένα συγκρότημα. Η εικόνα των Nickelback, όμως, προκαλεί προβλήματα ταυτότητας. Παρόλο που το παίζουν ροκάδες (ειδικά στο Rockstar) τα γνωστά τραγούδια τους έχουν ένα μπλαντοειδές ύφος που θα ζήλευαν όλοι οι συμμετέχοντες της Eurovision. Και προσέξτε δεν είναι το ίδιο με αυτό που έχουν τα συγκροτήματα τύπου Bon Jovi, αλλά ένα πολύ πιο soft και αδιάφορο ύφος.

Μάλιστα η αδιαφορία φτάνει και στους στίχους. Εκεί που σε άλλα συγκροτήματα δεν μας κακοφαίνεται, κυρίως επειδή αυτό που έχουν δημιουργήσει φαίνεται στα μάτια μας αληθινό (π.χ. Arctic Monkeys στο AM), στο συγκεκριμένο είναι ένα χαρακτηριστικό αποκρουστικό. Η αλήθεια είναι πως κανείς δεν θέλει να βλέπει ανθρώπους να χτυπιούνται και να πωρώνονται χωρίς να υπάρχει κάποιος πραγματικός λόγος (το ίδιο ισχύει και για τον Turner των Arctic Monkeys και των Last Shadow Puppets).

Για τελευταίο άφησα ίσως τον πιο σημαντικό λόγο. Οι Nickelback ήταν πραγματικοί ροκάδες πιο παλιά. Για όποιον δεν με πιστεύει μπορεί να ακούσει τα πρώτα άλμπουμ τα οποία παρουσιάζουν έναν πιο βαρύ και rock ήχο. Σίγουρα όχι πεζό, πάντως. Αυτό που μας ενοχλεί , κατά τη γνώμη μου, περισσότερο από όλα είναι το γεγονός πως η αλλαγή τους από ροκάδες σε μπαλαντομπάντα έγινε απότομα χωρίς να υπάρξει η οποιαδήποτε προειδοποίηση. Μάλιστα, πλέον κατέληξαν να αποτελούν ένα κοινό αστείο ανάμεσα στους απανταχού φίλους της μουσικής που έπαιζαν.

Να γιατί απεχθανόμαστε τους Nickelback. Παρόλα αυτά εγώ πάντα θα ακούω κάποια τραγούδια όπως το How You Remind Me τα οποία θα μου θυμίζουν πως κάποτε υπήρξα και εγώ παιδί του Γυμνασίου.

by dropmind