Μια Ωδή Στις Μικρές Μπάντες

Εάν υπάρχει ένα κοινό στοιχείο που ενώνει όλες τις αξιόλογες μουσικές σκηνές ανά τον κόσμο - ανεξαρτήτως ήχου ή τρόπου έκφρασης -, δεν είναι άλλη παρά οι ισχυροί δεσμοί που δημιουργούνται ανάμεσα στα εκάστοτε συγκροτήματα και τους οπαδούς. Ορισμένες φορές μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που να ωθούν κι εκείνους με τη σειρά τους να δημιουργούν δικά τους σχήματα, αυτός είναι κιόλας ο μοναδικός ίσως λόγος που σκηνές όπως η metal διαρκούν τόσο μέσα στο χρόνο. Τα πράγματα όμως σίγουρα δεν είναι εύκολα για μία μπάντα που κάνει τα πρώτα της βήματα και αυτό ακριβώς είναι το θέμα.

Όχι πολλές μέρες πριν, ενώ βρισκόμουν σε κάποιο νησί με φίλους, ο οικοδεσπότης μας ως γνήσιος μεταλλάς πρότεινε να μας πάει στο μοναδικό rock μπαρ του νησιού για μία μπύρα. Όσο λοιπόν εκείνος μας έλεγε πώς πέρασε όλα τα σχολικά του χρόνια εκεί μέσα, και πώς κατέληξε το μαγαζί στα χέρια του σημερινού του ιδιοκτήτη, παρατηρήσαμε ότι σε μία γωνίτσα του μαγαζιού υπήρχε στημένος εξοπλισμός. Σύντομα τρεις τύποι ανέβηκαν στη ''σκηνή'' και άρχισαν να τζαμάρουν με κάποιες κλασσικές ροκιές από Rory Gallagher και Deep Purple. Αν και ομολογουμένως γενικά είναι δύσκολο να πεις για κάποιον αν είναι καλός μουσικός όταν δεν παίζει δικά του τραγούδια, οι κύριοι εκείνοι σίγουρα ξέρανε τι κάνανε. Στην τελική ήταν οι πολυαγαπημένοι μας παλιοί ροκάδες, με τον drummer και τον κιθαρίστα να τρελαίνονται, όσο ο μπασίστας με το τσιγάρο στο στόμα, έγερνε το σώμα του πότε μπρος και πότε πίσω σε πιο ήπιους ρυθμούς. Η πραγματική έκπληξη όμως δεν ήλθε παρά μόνο όταν μετά από κάνα, δυο τραγούδια, στη σκηνή ανέβηκε το τέταρτο μέλος της μπάντας, η τραγουδίστρια. Εύχομαι να μπορούσα να σας μεταφέρω με κάποιον τρόπο την υπέροχη φωνή που άκουσα, μα αφού αυτό μου φαίνεται μάλλον δύσκολο, σας ζητάω να αρκεστείτε στα λόγια μου και να εμπιστευτείτε το γούστο μου.

Εκεί λοιπόν ξεκίνησα να σκέφτομαι γιατί είναι δύσκολο μία τέτοια καλή μπάντα να μη μπορεί να κάνει ένα άνοιγμα σε μεγαλύτερο κοινό; Η πρώτη μου σκέψη φυσικά ως γνήσιος Έλληνας κι εγώ ήταν πως φταίνε όλοι εκείνοι που δεν ακούνε καλή μουσική και προτιμάνε τα εμπορικά και τα άτεχνα. Από την άλλη όμως σκέφτηκα πως του ροκάδες - ή και μεταλλάδες - δε μας λες και λίγους, ειδικά όταν έχουμε βγάλει συγκροτήματα που κάθε χρόνο γυρίζουν το εξωτερικό όπως οι Planet Of Zeus και οι Rotting Christ, οπότε κάπου αλλού υπάρχει το θέμα. Αφού λοιπόν σταμάτησα να το σκέφτομαι και ωρίμασε μέσα μου - όπως κάθε φοιτητής ξέρει ότι συμβαίνει -, κατέληξα ,νομίζω, ότι φταίμε εμείς.

Νομίζω πως η λατρεία προς το παρελθόν και τις μεγάλες μπάντες που σφυρηλάτησαν τη σκηνή μας - και επιβάλλεται να υπάρχει - καμιά φορά μας κάνει λίγο ψηλομύτες και ακατάδεχτους σε σχήματα που τώρα κάνουν τα πρώτα τους βήματα και ενδεχομένως να αξίζουν την προσοχή μας.

Κλείνοντας λοιπόν το άρθρο ας συνοψίσουμε μονάχα στο ότι κάπου εκεί έξω βρίσκονται οι επόμενοι Black Sabbath, οι επόμενοι Metallica ή κάτι άλλο εξίσου σπουδαίο που δεν πάει καν ο νους μας, οπότε ας στηρίξουμε τις νέες μπάντες γιατί μέσω αυτών διαιωνίζεται και η metal.

by sammheim