Έχοντας
περάσει πολλά χρόνια με ανθρώπους που
απολαμβάνουν τη μουσική ξέρω ότι θα
βρεις αυτούς που θα σε εντυπωσιάσουν
με τα ακούσματά τους και αυτούς που απλά
θα είναι λίγο αδιάφοροι. Προσωπικά δεν
έχω κανένα πρόβλημα με καμία από τις
δυο κατηγορίες, αλλά στο συγκεκριμένο
άρθρο θα ήθελα να επικεντρωθώ κυρίως
στην πρώτη.

Πολλές
φορές αυτό για το οποίο έχουμε πάθος
μας κάνει λίγο άξεστους. Το έχω παρατηρήσει
και στον εαυτό μου. Στο πάθος που
ονομάζεται «μουσική» αυτό το φαινόμενο
εκφράζεται συνήθως με εκφράσεις του
τύπου «Τι εννοείς δεν ξέρεις ποιο
συγκρότημα παίζει τώρα στο ράδιο;», «Από
πού το έμαθες αυτό εσύ;» ή «Καλά αυτό το
τραγούδι το ακούνε όλοι».
Θα
σταθώ στην τελευταία φράση καθότι θεωρώ
τις άλλες περιττές να αναλυθούν αφού
ακολουθούν το φαινόμενο του ξερόλα που
σε γενικές γραμμές υπάρχει παντού.
Αντιθέτως, είναι δύσκολο να ακούσεις
την τελευταία φράση κάπου εκτός μουσικής.
Όσο και αν φαίνεται περίεργο θα υποστηρίξω
την κατηγορία των ανθρώπων που ακούνε
π.χ. μόνο το “Smells Like
Teen Spirit”
από Nirvana, το “Blitzkrieg
Bop” από Ramones,
το “Song 2” από Blur,
το “Wonderwall” από Oasis,
το “Stairway To
Heaven” από Led
Zeppelin κ.ο.κ..
Είναι
πολύ κοινό να αναφέρω ότι οι άνθρωποι
είναι φυσικό να έχουμε διαφορετικά
γούστα. Κάποιοι, λοιπόν, μπορούν να
εμβαθύνουν λίγο περισσότερο σε ένα
συγκρότημα και κάποιοι άλλοι απλά να
μείνουν στο ένα τραγούδι διότι δεν
ενδιαφέρονται να το ακούσουν παραπάνω.
Για παράδειγμα προσωπικά ποτέ δεν
εμβάθυνα σε μεγάλα συγκροτήματα όπως
Metallica ή Scorpions
και από κάποια στιγμή και μετά περιορίστηκα
σε λίγα τραγούδια των Pink
Floyd. Πολύ λίγα. Και δεν
είναι κακό αυτό. Απλά δεν ήταν του γούστου
μου να ακούσω κάτι παραπάνω. Να ψαχτώ
εκεί.
Αλήθεια,
όμως, γιατί μας πειράζει τόσο αν κάποιος
ακούει μόνο ένα τραγούδι από ένα
συγκρότημα; Η μουσική έχει το εξής φοβερό
χαρακτηριστικό: είναι άπειρη. Σαν άπειρη
που είναι, λοιπόν, δεν μπορούμε να την
εξερευνήσουμε στο σύνολό της. Ποτέ δεν
θα μπορέσουμε. Επομένως, για ποιον λόγο
να ξενερώνουμε με κάποιον που ακούει
μόνο ένα τραγούδι από κάποιο συγκρότημα;
Άλλωστε, αν αναφέρει κάποιο είδος που
μπορεί να ακούει αυτός πιο πολύ μπορεί
να παρατηρήσουμε το ίδιο πράγμα για τον
εαυτό μας.
Μεταξύ
μας εγώ το απολαμβάνω. Ξέρω πολλούς
ανθρώπους που από Arctic
Monkeys ακούνε μόνο ελάχιστα
τραγούδια από το AM χωρίς
να ακούσουν τα «ποιοτικά» παλιά κομμάτια.
Και είναι φοβερό. Χαίρομαι που επιτέλους
μπορώ να αναφέρω το όνομα Arctic
Monkeys χωρίς να καθίσω να
εξηγήσω στον άλλον ποιοι είναι. Ή να
αναφέρω τους Blur, να μπορέσω
να τραγουδήσω το “Song 2”
και να καταλάβουν ποιους λέω.
Ας
αφήσουμε τον καθένα να ακούσει αυτό που
θέλει. Ας τους αφήσουμε να ακούνε μόνο
το “Hey Oh”
(όπως λένε λανθασμένα αλλά χαριτωμένα)
από Ramones ή το “Woo
Hoo” (το ίδιο) από Blur
και ας μην δείξουμε δυσαρέσκεια ή
αποστροφή. Όλοι έχουν δικαίωμα να ακούν
αυτό που θέλουν. Ακόμα και αν είναι μόνο
ένα τραγούδι.
Υ.Γ.
Θα μου πείτε πώς μπορώ να γράψω τα
παραπάνω αφού στο προηγούμενο άρθρο
ανέφερα πως υπάρχουν και άλλα κομμάτια
πέρα από το “Smells Like
Teen Spirit”
στο “Nevermind”. Το θέμα είναι
πως το παραπάνω σχόλιο δεν αναφερόταν
σε αυτούς τους ανθρώπους που υποστηρίζω
εδώ αλλά στους ροκάδες μουσικόφιλους
που σνομπάρουν το “Nevermind”.
by dropmind
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου