Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2016

Μόνο Ένα Τραγούδι...

Έχοντας περάσει πολλά χρόνια με ανθρώπους που απολαμβάνουν τη μουσική ξέρω ότι θα βρεις αυτούς που θα σε εντυπωσιάσουν με τα ακούσματά τους και αυτούς που απλά θα είναι λίγο αδιάφοροι. Προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα με καμία από τις δυο κατηγορίες, αλλά στο συγκεκριμένο άρθρο θα ήθελα να επικεντρωθώ κυρίως στην πρώτη.

Μόνο Ένα Τραγούδι

Πολλές φορές αυτό για το οποίο έχουμε πάθος μας κάνει λίγο άξεστους. Το έχω παρατηρήσει και στον εαυτό μου. Στο πάθος που ονομάζεται «μουσική» αυτό το φαινόμενο εκφράζεται συνήθως με εκφράσεις του τύπου «Τι εννοείς δεν ξέρεις ποιο συγκρότημα παίζει τώρα στο ράδιο;», «Από πού το έμαθες αυτό εσύ;» ή «Καλά αυτό το τραγούδι το ακούνε όλοι».
Θα σταθώ στην τελευταία φράση καθότι θεωρώ τις άλλες περιττές να αναλυθούν αφού ακολουθούν το φαινόμενο του ξερόλα που σε γενικές γραμμές υπάρχει παντού. Αντιθέτως, είναι δύσκολο να ακούσεις την τελευταία φράση κάπου εκτός μουσικής. Όσο και αν φαίνεται περίεργο θα υποστηρίξω την κατηγορία των ανθρώπων που ακούνε π.χ. μόνο το “Smells Like Teen Spirit” από Nirvana, το “Blitzkrieg Bop” από Ramones, το “Song 2” από Blur, το “Wonderwall” από Oasis, το “Stairway To Heaven” από Led Zeppelin κ.ο.κ..
Είναι πολύ κοινό να αναφέρω ότι οι άνθρωποι είναι φυσικό να έχουμε διαφορετικά γούστα. Κάποιοι, λοιπόν, μπορούν να εμβαθύνουν λίγο περισσότερο σε ένα συγκρότημα και κάποιοι άλλοι απλά να μείνουν στο ένα τραγούδι διότι δεν ενδιαφέρονται να το ακούσουν παραπάνω. Για παράδειγμα προσωπικά ποτέ δεν εμβάθυνα σε μεγάλα συγκροτήματα όπως Metallica ή Scorpions και από κάποια στιγμή και μετά περιορίστηκα σε λίγα τραγούδια των Pink Floyd. Πολύ λίγα. Και δεν είναι κακό αυτό. Απλά δεν ήταν του γούστου μου να ακούσω κάτι παραπάνω. Να ψαχτώ εκεί.
Αλήθεια, όμως, γιατί μας πειράζει τόσο αν κάποιος ακούει μόνο ένα τραγούδι από ένα συγκρότημα; Η μουσική έχει το εξής φοβερό χαρακτηριστικό: είναι άπειρη. Σαν άπειρη που είναι, λοιπόν, δεν μπορούμε να την εξερευνήσουμε στο σύνολό της. Ποτέ δεν θα μπορέσουμε. Επομένως, για ποιον λόγο να ξενερώνουμε με κάποιον που ακούει μόνο ένα τραγούδι από κάποιο συγκρότημα; Άλλωστε, αν αναφέρει κάποιο είδος που μπορεί να ακούει αυτός πιο πολύ μπορεί να παρατηρήσουμε το ίδιο πράγμα για τον εαυτό μας.
Μεταξύ μας εγώ το απολαμβάνω. Ξέρω πολλούς ανθρώπους που από Arctic Monkeys ακούνε μόνο ελάχιστα τραγούδια από το AM χωρίς να ακούσουν τα «ποιοτικά» παλιά κομμάτια. Και είναι φοβερό. Χαίρομαι που επιτέλους μπορώ να αναφέρω το όνομα Arctic Monkeys χωρίς να καθίσω να εξηγήσω στον άλλον ποιοι είναι. Ή να αναφέρω τους Blur, να μπορέσω να τραγουδήσω το “Song 2” και να καταλάβουν ποιους λέω.
Ας αφήσουμε τον καθένα να ακούσει αυτό που θέλει. Ας τους αφήσουμε να ακούνε μόνο το “Hey Oh” (όπως λένε λανθασμένα αλλά χαριτωμένα) από Ramones ή το “Woo Hoo” (το ίδιο) από Blur και ας μην δείξουμε δυσαρέσκεια ή αποστροφή. Όλοι έχουν δικαίωμα να ακούν αυτό που θέλουν. Ακόμα και αν είναι μόνο ένα τραγούδι.


Υ.Γ. Θα μου πείτε πώς μπορώ να γράψω τα παραπάνω αφού στο προηγούμενο άρθρο ανέφερα πως υπάρχουν και άλλα κομμάτια πέρα από το “Smells Like Teen Spirit” στο “Nevermind”. Το θέμα είναι πως το παραπάνω σχόλιο δεν αναφερόταν σε αυτούς τους ανθρώπους που υποστηρίζω εδώ αλλά στους ροκάδες μουσικόφιλους που σνομπάρουν το “Nevermind”.


by dropmind

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου