10 Χρόνια Black Parade

Ήρθε η στιγμή που συνειδητοποιείς πόσο έχεις μεγαλώσει και πόσο έχουν αλλάξει όλα. Θυμάμαι πριν από περίπου δέκα χρόνια να ακούω το Teenagers και να αποκτώ μια πρώτη επαφή με την μπάντα. Από τότε και μετά η σχέση μου άρχισε να γίνεται όλο και πιο διαρκής με αποκορύφωμα τα χρόνια του λυκείου όπου και κυκλοφόρησε το Danger Days: The True Lives Of The Fabulous Killjoys.

Πόσες φορές το έχω ακούσει; Αμέτρητες. Πόσα πολλά μου έχει δώσει; Άπειρα. Από την πρώτη στιγμή που το άκουσα μέχρι σήμερα το υμνώ για την ολοκληρωμένη εικόνα του και το κάθε τραγούδι ξεχωριστά. Ας μην επικεντρωθούμε στο άλμπουμ, όμως, αλλά τη γενικότερη αίσθηση που δημιούργησε.

Εκείνα τα χρόνια η μόδα των emo ήταν ένα βασικό χαρακτηριστικό των εφήβων σε όλο τον κόσμο. Μαζί με τη μόδα αυτή συντελέστηκε και η τελευταία περίοδος άνθησης του ποπ πανκ. Έτσι CD σαν το Black Parade ξεπηδούσαν από παντού με βασικούς εκφραστές τους My Chemical Romance, τους Fall Out Boy (From Under The Cork Tree), Panic! At The Disco (A Fever You Can’t Sweat Out), 30 Seconds To Mars (A Beautiful Lie) και Tokyo Hotel (Scream). Και αν για τους τελευταίους δεν κρύβω πως πάντα ένιωθα ένα μίσος (κυρίως γιατί τους θεωρούσα υπερεκτιμημένους) για τους υπόλοιπους είχα απεριόριστο σεβασμό που διατηρείται μέχρι σήμερα.

Κι όμως ενώ έχουν περάσει σχεδόν δέκα χρόνια από όλα τα άλμπουμ που αναφέρονται κανένα δεν μπόρεσε να δημιουργήσει τη διαχρονικότητα που εκλύεται από το Black Parade. Ίσως, επειδή στην πραγματικότητα δεν ήταν η κλασσική emo συλλογή, αλλά μια θεατρινίστικη με τραγούδια που έχουν μια ολόκληρη ιστορία από πίσω τους και περίσσεια παραστατικότητα στις συναυλίες. Μάλιστα, αν προσέξει κανείς τα live τότε θα διακρίνει την ενέργεια που διαχέεται.

Από τότε τα χρόνια πέρασαν και η εποχή αυτή δεν μπορεί να επανέλθει. Τα παιδιά μεγάλωσαν και πλέον έχουν γίνει πάνω από είκοσι χρονών αφήνοντας πίσω το μαλλί φράντζα που έμπαινε στο μάτι, τη μαύρη εμφάνιση και το διαρκώς μελαγχολικό πρόσωπο. Οι My Chemical Romance κυκλοφόρησαν και άλλες επιτυχίες χωρίς να επαναπαυτούν και στη συνέχεια (δυστυχώς) διαλύθηκαν. Ένα, όμως, έμεινε για πάντα αναλλοίωτο στο χρόνο. Το Black Parade. Η παρέλαση αυτή πάντα θα με συντροφεύει και πάντα θα αποτελεί ένα από τα αγαπημένα μου θέματα για μουσική συζήτηση. Και ίσως να έρθει η μέρα που όλοι θα βρούμε το πνεύμα που θα μας οδηγήσει στην μαύρη παρέλαση.

We'll carry on
We'll carry on
And though you’re dead and gone believe me
Your memory will carry on

by dropmind