Φαινόμενο Metallica...

Ηρεμία και τάξη επικρατούσε στο βασίλειο εκείνον τον καιρό, μέχρι τη μέρα εκείνη που μαύρα σύννεφα σκέπαζαν τον ουρανό και οι σειρήνες της καταστροφής ήχησαν πάνω από την άλλοτε γαλήνια πόλη μας. Εντάξει σταματάω με την αφήγηση, πάντως πέρα από τα αστεία το καινούργιο τραγούδι των Metallica κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες, δίνοντάς μας την αφορμή να μιλήσουμε όχι μόνο για το τραγούδι συγκεκριμένα αλλά και για το φαινόμενο αυτό που ονομάζεται Metallica γενικότερα.

Προτού πούμε βέβαια οτιδήποτε για τους Metallica φυσικά, πρέπει να υπογραμμίσουμε πως καμία άλλη μπάντα δε θα μπορούσε να φορέσει το ''metal'' και όσα αυτό εκπροσωπεί τόσο επάξια όσο εκείνοι. Ξέρω πως αυτή τη στιγμή πολλούς κάτι τους ενοχλεί και κάπου μέσα τους μια φωνούλα διαμαρτύρεται φωνάζοντας ''μα μετά το Black Album χάλασαν'' ή ''το τάδε συγκρότημα είναι πολύ καλύτερο'', μα πάρτε μια βαθιά ανάσα και συνεχίστε να διαβάζετε. Ξεκινώντας λοιπόν βρίσκουμε ένα τυπικό έφηβο -καταγόμενο από συντηρητική οικογένεια- στα μακρινά 80ς που βρίσκει καταφύγιο στη μουσική, καθώς και έναν groupie του μεγάλου Lemmy και των Motorhead που αποφασίζουν να δημιουργήσουν ένα συγκρότημα. Νομίζω πως ως εδώ περιγράφουμε τον μέσο μεταλλά, μα εκείνοι δεν έμειναν σ αυτό. Έπειτα από ορισμένες αλλαγές σε κιθάρα και μπάσο με μουσικούς όπως ο Dave Mustaine -μετέπειτα αντίπαλο δέος στους Big 4, που αντικατέστησε ο Kirk Hammett- και τον βιρτουόζο μπασίστα Cliff Burton τα άφησαν όλα πίσω τους και μετακόμισαν σε ένα διαμέρισμα στο Σαν Φρανσίσκο για να αφοσιωθούν στη μουσική τους, και να ζήσουν μια ζωή γεμάτη ποτά, κραιπάλες και υπερβολές φυσικά- και όλα αυτά μέχρι την ηλικία των είκοσι, ακούγεται αρκετά metal ως εδώ;

Με τον μοναδικό και σκληρό ήχο που δημιούργησαν μάλιστα δε φοβήθηκαν να κοντραριστούν στα ίσια με τη glam metal σκηνή που ακόμη μεσουρανούσε εκείνη την εποχή, ανοίγοντας πόλεμο και αποκαλώντας τους ''posers'', με μοναδικό όπλο τους οπαδούς τους και την ιδιαίτερη σχέση που έχτισαν με τη βάση τους. Με τους Metallica μπήκε ένα τέλος στην απρόσιτη εικόνα του rock star που επικρατούσε μέχρι τότε και παρόλο που κατέκτησαν σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα μία θέση στο πάνθεον της rock, παρέα με συγκροτήματα του βεληνεκούς των Black Sabbath, κατά κάποιον τρόπο ποτέ δεν απέβαλλαν τον απλό metalhead που έκρυβαν μέσα τους. Αυτό ενδεχομένως να αποτελεί και το λόγο που απολαμβάνουν τόσο πολύ να δίνουν συναυλίες -έχοντας στο ενεργητικό τους πάνω από 1600 εμφανίσεις.

Φυσικά δε μπορεί να είναι όλα τέλεια και ότι ξεκινάει ωραία τελειώνει με πόνο ως γνωστόν. Στην περίπτωση αυτή όπως οι περισσότεροι γνωρίζεται πολύ φασαρία γίνεται γύρω από τα albums που βγήκαν από το ''Black Album'' και μετά όταν η μπάντα άλλαξε αρκετά τον ήχο της. Έτσι στα γρήγορα και δίχως να απαιτώ να δώσετε ιδιαίτερη σημασία να πω, πως κατά τη γνώμη μου η μουσική ως επί το πλείστον ήταν καλή -εντάξει τον ''παράγοντα Lars'' ας μην τον υπολογίσουμε-, μα εν τέλει θάφτηκε κάτω από το όνομα που τα κυκλοφόρησε. Έπειτα λοιπόν από χρόνια και χρόνια αναμονής, γκρίνια και γκρίνια ανάμεσα σε μη ευχαριστημένους πελάτες που αναπολούν τη δυναμική και τη σκληρότητα των πρώτων δίσκων, φτάνει η στιγμή που το πρώτο κομμάτι του νέου δίσκου κυκλοφορεί. Πολλά θα ειπωθούν, καν και καν θα βγουν οι διαδικτυακοί κριτικοί τέχνης να μας δώσουν τα φώτα τους, που είτε θα ενθουσιαστούν είτε με ύφος ανωτερότητας θα πουν πως επιτέλους οι Metallica έβγαλαν το album που για κάποιο λόγο θεωρούσαν ότι τους χρωστούσαν, είτε πάλι θα το σνομπάρουν -μέσα συναισθήματα δεν υπάρχουν όταν αναφερόμαστε σ' ένα τέτοιο συγκρότημα.

Το μόνο λοιπόν θα πω είναι πως όσον αφορά εμένα θεωρώ πως αποτελεί ένα δώρο για όσους από εσάς απολαμβάνετε τον λίγο old school και σκληρό ήχο με αρκετά punk στίχους και πως όλοι είμαστε τυχεροί που σε λίγο καιρό θα μπορούμε να απολαύσουμε τον 10 δίσκο μιας τόσο μεγάλης μπάντας.

 by sammheim