Rockwave Festival Live @ Terra Vibe

 Σύσσωμοι και οι 3 συντάκτες του blog φεύγουμε με κατεύθυνση τη Μαλακάσα με έναν μοναδικό σκοπό. Να περάσουμε τέλεια στο φετινό Rockwave και να απολαύσουμε τις μπάντες και τη μουσική που αγαπούμε.

Καταφθάνουμε, λοιπόν, στο συναυλιακό χώρο της Μαλακάσας λιγό μετά τις 6 όπου και ξεκίνησαν να παίζουν στην Tera Stage οι πολύ συμπαθείς και αγαπητοί στο ελληνικό κοινό Subways. To live των Βρετανών ήταν γεμάτο ενέργεια και δυναμισμό με highlight της εμφάνισης τους το refren του Rock And Roll Queen που είπαν στα ελληνικά ( είσαι ο ήλιος, είσαι η μοναδική) αλλά και το εκπληκτικό stage dive και crowd surf του τραγουδιστή ο οποίος παρέτρεπε το κοινό να τον μεταφέρουν όλο και πιο πίσω, φτάνοντας εν τέλει μέχρι και τη μέση.

Για τη συνέχεια μεταφερθήκαμε στη Vibe Stage όπου εμφανίζονταν οι Turbo Negro. Ήδη πριν βγει το συγκρότημα κυμάτιζε η σημαία Turbojugend Greece την οποία πήρε κατά τη διάρκεια της συναυλίας ο κιθαρίστας του συγκροτήματος και την έβαλε στη σκηνή. Οι Turbo Negro έπαιξαν για περίπου 1 ώρα, ικανοποιώντας σε μεγάλο βαθμό τους fan τους, οι οποίοι ζητούσαν και άλλο.

Οι Βρετανοί Suede είχαν σειρά στη μεγάλη σκηνή. Αν και τα 15 τελευταία λεπτά του set τα χάσαμε, καθώς θέλαμε να βρεθούμε όσο πιο μπροστά γινόταν για τους Dropkick Murphys, πρέπει όμως να πούμε πως η μπάντα του Brett Anderson ήταν πάρα πολύ καλή, με εκπληκτικό ήχο και τα γνωστά alternative rock κομμάτια του συγκροτήματος.

Η ώρα κοντεύει 9:00 και κόσμος απ’ όλες τις κατευθύνσεις τρέχει πανικόβλητος προς τη μικρή σκηνή του Terra Vibe. Ηλεκτρισμός απλώνεται παντού στην ατμόσφαιρα, ενώ σχεδόν αμέσως συνθήματα ακούγονται από παντού με τους περισσότερους να συμφωνούν στο ‘Let's Go Murphys''. Το κοινό βρίσκεται σε κατάσταση έκστασης, μπουκάλια μπύρας και νερού πετάγονται από παντού και η συναυλία μοιάζει να έχει αρχίσει πριν καν η μπάντα ανεβεί στη σκηνή. Πιστοί στο ραντεβού τους κατά τις 9:20 οι Κέλτες punk rockers κάνουν την εμφάνισή τους,για πρώτη φορά στην καριέρα τους σε ελληνική σκηνή. Από την αρχή κιόλας φαίνεται η απίστευτη χημεία ανάμεσα στην μπάντα και τον κόσμο. Η συναυλία ξεκινάει και όλοι μαζί φωνάζουμε The Boys Are Back. Έτσι, αρχίσαμε να χορεύουμε με τρέλα να σχηματίζουμε μικρά ή μεγάλα πιτ και να τραγουδάμε ουρλιάζοντας. Τέταρτο κομμάτι που ακούσαμε ήταν το Johnny I Ηardly Κnew ya ( fun fact το τραγούδι αυτό είναι παραδοσιακό αγγλοϊρλανδικό) και ύστερα όλα θόλωσαν. Το κοινό έγινε ένα τεράστιο κουβάρι και από κει και πέρα τα πράγματα ξέφυγαν. Ο πανικός αυτός συνεχίστηκε μέχρι το τέλος της συναυλίας και σταμάτησε μόνο στο ξεκίνημα του Rose Tattoo όπου όλοι όσοι βρίσκονταν από κάτω γνωστοί και άγνωστοι πιάστηκαν και τραγούδησαν μαζί, και φυσικά τις στιγμές που η μπάντα απευθυνόταν στον κόσμο. Πρέπει να υπογραμμίσουμε δε το πόσο ευδιάθετοι και άνετοι ήταν οι Dropkick και πως φάνηκαν ν’ απολαμβάνουν αυτό που συνέβαινε εξίσου πολύ μ’ εμάς που τους βλέπαμε. Για τα τελευταία δύο τραγούδια μάλιστα το Kiss Me I'm Shitfaced και το παραδοσιακά τελευταίο I'm Shipping Up To Boston η σκηνή γέμισε με κοπέλες απ’ το κοινό που ανέβηκαν για να τραγουδήσουν μαζί τους. Εκείνη τη στιγμή χάσαμε και τον dropmind από την παρέα μας μετά από πολύ χορό και πολύ σπρώξιμο.

Και μετά από πολύ ξύλο αλλά και πάρα πολλή διασκέδαση αρχίσαμε να κατηφορίζουμε για να πάμε να δούμε από κοντά τους headliners του φετινού event, Last Shadow Puppets. Τελείως διαφορετική εμπειρία. Σαν πιο ήρεμοι που ήταν είχαν ως βασική προϋπόθεση για να μπορείς να τους παρακολουθήσεις με ενθουσιασμό να ξέρεις πολλά τραγούδια τους. Ακόμα και αν δεν ήξερες, όμως, πιστεύω ότι τα δώσανε όλα πάνω στη σκηνή. Έπαιξαν ένα πολύ αξιοπρεπές πρόγραμμα και είχαν πολύ καλή επικοινωνία με τον κόσμο. Μετά από περίπου 1 ώρα ο Alex Turner και ο Miles Kane έφυγαν από τη σκηνή, αλλά όλοι ξέραμε ότι θα επέστρεφαν. Και επέστρεψαν με τη μεγαλύτερη έκπληξη της βραδιάς. Το 505. Αν και όλοι ελπίζαμε ότι θα το ακούσουμε δεν περιμέναμε να συμβεί κιόλας. Κι όταν όλοι το ακούσαμε αρχίσαμε να φωνάζουμε στέλνοντας και ένα μήνυμα στον Turner «έλα με τους Arctic να τρελαθούμε». Ελπίζαμε να ακούσουμε και κανένα κομμάτι του Miles Kane για να ολοκληρωθεί με επιτυχία το set, αλλά δυστυχώς δεν έγινε. Και κάπως έτσι τελείωσε μια εκπληκτική και αξέχαστη βραδιά.

Αν κάποιος ρωτούσε και τους 3 μας ποιο σημείο του festival μας άρεσε περισσότερο δεν ξέρω αν θα μπορούσαμε να απαντήσουμε. Κάθε συγκρότημα ήταν μια διαφορετική και μη συγκρίσιμη εμπειρία. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το φετινό show ήταν καλύτερο από το αντίστοιχο περσινό. Και μια συναυλία που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ!!!

Y.Γ. Ευχαρισούμε πολύ και τον Τάσο για τα video και τις φωτογραφίες.

by Tsouv34, dropmind, sammheim