Η Dubstep Δεν Ειναι Μονο Φασαρία

​Δεν είμαι εδώ και πολλά χρόνια μυημένος στο είδος. Κατά κύριο λόγο τα τελευταία δυο χρόνια ακούω φανατικά, αλλά ξέρω με σιγουριά ένα πράγμα. Η dubstep δεν είναι μόνο φασαρία.

Θα μου πουν βέβαια όλοι αυτοί που συμφωνούν μαζί μου πως λέω τα αυτονόητα. Εντούτοις, πολλές φορές έχω ακούσει το αντίθετο. Αρκετοί έχουν χαρακτηρίσει τη dubstep σαν ένα άτεχνο κακοφτιαγμένο είδος που σκοπό έχει να σου πάρει τα αυτιά. Κοινώς να δημιουργεί φασαρία.

Είναι απίστευτο ότι αρκετές φορές κάνουμε απλές συσχετίσεις βασιζόμενοι σε ένα μόνο χαρακτηριστικό. Το μέταλ βγάζει πολύ δυνατό ήχο, άρα είναι μόνο φασαρία. Η dubstep βγάζει πολύ δυνατό ήχο, άρα είναι μόνο φασαρία. Σε καμία περίπτωση δεν εξισώνω τα δυο είδη γιατί είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά και στα δυο υπάρχει το ίδιο επιχείρημα. Κι αν στο μέταλ τα τελευταία χρόνια σιγά-σιγά (ευτυχώς) εκλείπει δεν γίνεται το ίδιο και με τη dubstep.

Βλέπετε η ηλεκτρονική μουσική πάντα δεχόταν ποικίλα αρνητικά σχόλια, γιατί δεν χρησιμοποιούνταν τα όργανα τα φυσικά. Εννοώ ότι δεν χρησιμοποιούνταν κιθάρα, πιάνο, ντραμς κ. ο. κ., αλλά μια κονσόλα ή ένα λάπτοπ. Σύμφωνοι δεν είναι όλα τα τραγούδια ποιοτικά στην ηλεκτρονική μουσική, αλλά αντιστοίχως το ίδιο ισχύει και στην μη ηλεκτρονική. Απλά για κάποιον λόγο κάνει περισσότερο αίσθηση όταν μιλάμε για ήχο που βγαίνει από κονσόλα. Κι αυτό γίνεται πιθανότατα επειδή οι περισσότεροι που λατρεύουν τη μουσική που βγαίνει από φυσικά όργανα σιχαίνονται που κορυφαία είδη σήμερα είναι είδη που ανήκουν στο φάσμα της ηλεκτρονικής μουσικής. Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ μισώ που τραγούδια σαν το How Deep Is Your Love (αν και το ακούω και παραδέχομαι ότι έχει ρυθμό που σου κολλάει) γίνονται επιτυχίες, ενώ ουσιαστικά είναι απλά ένα επαναλαμβανόμενο μπιτάκι.

Κι εδώ μπαίνει η dubstep και αναφέρεται αρκετές φορές σαν κατάντια. Έλλειψη τεχνικής, φασαρία, πονοκέφαλος και πολλά άλλα. Δεν είναι καν για να το χορεύεις αυτό οπότε ακόμα και το μοναδικό καλό χαρακτηριστικό της mainstream σημερινής ηλεκτρονικής μουσικής δεν υφίσταται. Θέλω να κάνω τέσσερις ερωτήσεις πάνω σε αυτό. Μπορείς να χορέψεις ροκ εν ρολ; Προφανώς. Μπορείς να χορέψεις μέταλ; Ποτέ. Μπορείς να τα σπάσεις με ροκ εν ρολ; Όχι. Μπορείς να τα σπάσεις με μέταλ; Hell Yeah!! Σκεφτείτε, λοιπόν, πως κάτι αντίστοιχο γίνεται με την dubstep. Δεν ακούμε για να χορέψουμε, αλλά για να κάνουμε σαν μουρλοί. Να τα σπάσουμε λίγο. Μετά από λίγο κουράζει σίγουρα, αλλά αν η διάρκειά του μείνει σε λογικά πλαίσια μπορεί πολύ άνετα να ανεβάσει ένα πάρτι.

Όσον αφορά το μπιτάκι στο οποίο αναφέρονται οι περισσότεροι δεν είναι φτιαγμένο όπως να’ ναι. Όλα τα (ποιοτικά επαναλαμβάνω) τραγούδια της dubstep έχουν δομή κανονικού τραγουδιού. Με κουπλέ ρεφραίν και καμιά φορά γέφυρα. Αν ακούσετε προσεκτικά θα το καταλάβετε. Απλά αντί για λόγια (στο ρεφραίν κυρίως) ακούγεται δυνατή ηλεκτρονική μουσική. Κι ακόμα κι εκεί έχει σωστά γυρίσματα, σωστές μεταβάσεις και μια λογική συνοχή. Πάρτε για παράδειγμα το First Of The Year (Equinox) του Skrillex κι όσο κι αν αντιπαθείτε αυτή τη μουσική ακούστε το προσεκτικά. Αν δείτε έστω ένα άτεχνο σημείο τότε μπορείτε να μου αναφέρετε πού βρίσκεται. Διότι εγώ πραγματικά δεν μπορώ να βρω κάποιο λάθος. Κάποια νότα (διότι νότες βγαίνουν και από εκεί) που να μην ταιριάζει με την προηγούμενη ή την επόμενη.

Συνεπώς, ας μην υποτιμάμε έτσι απλά ένα είδος. Ας μην θεωρούμε καλλιτέχνες σαν τον Skrillex, τους Nero, τους Mt Eden, τους Krewella, τους Knife Party και άλλους πολλούς άτεχνους φασαριόζους. Ας πούμε ότι δεν μας αρέσει η dubstep. Όχι, ότι είναι απλώς φασαρία.

Υ.Γ. Μεγάλε Damian Marley σε ευγνωμονώ αν και δεν ακούω πολύ τη μουσική σου για το Make It Bun Dem. Σε ευγνωμονώ κυρίως γιατί με τη συμμετοχή σου και τη συμπεριφορά σου έδιωξες πολλά στερεότυπα που είχαν δημιουργηθεί για το είδος.

by dropmind